Een skitoer volgens het boekje

Verslag van een middelzware skitoer over de uitgestrekte gletschers van het natuurpark Vanoise waarbij goede sneeuwcondities, prachtig weer en een aan elkaar gewaagde groep zorgde voor een skitoer volgens het boekje - Wim Ottenhoff, augustus 2017.

De young one’s en de krasse knarren

Met Hugo - waar ik vaker mee op pad ben geweest – was ik dit jaar op de Glaciers de la Vanoise uit gekomen. Nu nog minimaal 3 personen erbij zien te krijgen. Erik, een oude bekende van ons wilde wel aansluiten. Na enige tijd meldde zich op toerskien.org opeens nog drie tochtgenoten aan. Mooi, de tocht ging door! Onze groep bestond eigenlijk uit twee groepjes, de young one’s : Gillian, Zimri en Jochem (dertigers) en de krasse knarren: Erik, Hugo en Wim (vijftigers), de groepjes kenden elkaar niet, maar al snel bleek dat we aardig aan elkaar gewaagd waren en het klikte onderling ook prima.

Inskiën in Valfréjus

Donderdag richting Frankrijk vertrokken. Na een probleemloze heenreis - je kunt tot vlak voor Aussois op de snelweg blijven - snel een hotelletje gezocht in Aussois. Inskiën in Aussois leek ons vanwege de zuid georiënteerde skihellingen geen goed idee. Dus vrijdag naar het op een kwartiertje rijden gelegen skigebied van Valfréjus gereden met meer op het noorden georiënteerde hellingen en met - volgens de beschrijvingen - goede off piste mogelijkheden. Dat klopte en het was ook nog eens erg rustig. Eerst nog wat voorzichtig door het pistegebied geskied maar naarmate we losser kwamen, werd het steeds meer naast de piste. De sneeuwkwaliteit was ook nog verrassend goed.

‘s Avonds verkast naar het karakteristieke Fort Marie Christine, een soort jeugdherberg in een oude vesting met meters dikke muren. Erik was er inmiddels ook en de anderen zouden daar na middernacht aankomen. Dus maar een instructie geappt hoe ’s nacht de weg naar de juiste slaapzaal te vinden zonder iedereen wakker te maken. ’s Nachts rond twee uur was ons team compleet. 

De volgende dag gezamenlijk geskied in Valfréjus. Nu was het er een stuk minder aangenaam:  het sneeuwde en af en toe was het op de tast skiën in de nevels. Maar gezellig was het wel en fijn om te constateren dat we qua skiën aardig aan elkaar gewaagd waren.

Dag 1: Effe schakelen

Fort Marie Christine Aussois(1.500m) - Col de Chavière (2.796m) - Refuge  Péctet-Polset(2.533m) - ↑1.173m ↓263

Zondag ging het dan echt van start. Het was bewolkt en er was die nacht een centimeter of tien sneeuw gevallen. We zouden met de auto naar Orelle/Francoz gaan om daar met de kabelbaan in het skigebied van Val Thorens terecht te komen. Van daaruit zouden we dan vanaf de Col de Thorens over de gletscher naar de Col de Polset vellen (slechts 200 hoogtemetertjes omhoog) om vervolgens, relaxed af te dalen naar de Refuge de Péclet Polset. Nou, dat liep dus even anders…

Door het slechte weer bleef de lift in Francoz gesloten en moesten we een alternatief vinden. Ergens voor Modane zo hoog mogelijk met de auto zien te komen en de rest vellen. Dat dat hebben we letterlijk gedaan. Met z’n allen in het busje van onze gids Murray en net zo lang gereden tot de wagen vastliep in de sneeuw, want zondagochtend vroeg was de weg nog niet geruimd. Helaas was dat al op zo’n 1.600 m. Dat werden dus geen 200 maar 1.200 hoogtemeters naar de Col de Chavière. Gelukkig maakte de verse laag sneeuw, de optrekkende bewolking en het prachtige landschap veel goed. 

Enthousiast en natuurlijk in een net wat te hoog tempo gingen we van start. We wilden ons niet laten kennen dus niemand zei wat, maar wat waren we blij toen we eindelijk op de col stonden. Van daaruit was het niet ver afdalen naar de hut die we in de nevels nog wel even moesten vinden. Gelukkig kwamen we goed uit en de vellen hoefden niet meer onder. Bij de maaltijd bestelden we een goede fles wijn. Dat kon er wel af vonden we want we hadden de kosten van de dure lift die ochtend uitgespaard. En dat zouden we voortaan iedere avond zeggen alvorens een goede  fles wijn te bestellen!

’s Avonds nog wat yoga gedaan met Gillian (misschien zou ik daar de volgende dag wel beter van kunnen skiën) en een spelletje Triviant in het Frans. Bij het oplezen van de vragen in ons beste Frans moesten de aanwezige Franzosen om een of andere reden steeds erg lachen.

Dag 2: Op weg naar een overvolle hut.

Refuge  Péctet-Polset (2.533m) - Col d’Aussois (2.916m) – Refuge de la Dent Parrachée (2.511m) - ↑846 ↓868

De volgende ochtend was het een ‘grand beau’. Dat beloofde wat met de verse sneeuw van de dag er voor en bovendien was het aantal hoogtemeters een stuk minder. Na een ontbijt bij kaarslicht gingen we snel op pad. Stuifsneeuw in het strijklicht van de opkomende zon gaf prachtige beelden. Heerlijk skiën door een dun maar fijn laagje poeder: genieten!

Na een niet al te lange klim naar de Col de Aussois kon de afdaling naar de Refuge de la Dent Parrachée beginnen. Voor dat we de hut bereikten moesten we nog een kleine 200m omhoog. Even voor ons liep een groep Fransen die hetzelfde doel hadden. Murray wilde zich duidelijk niet laten kennen en door een slim gekozen route en een fors tempo wonnen we het van de Fransen, die het natuurlijk niet leuk vonden om door een stelletje vlaklanders met nota bene een Schotse gids ingehaald te worden.

Op het terras van hut was het de rest van de middag genieten met een drankje in de zon. Gedurende de middag kwamen er echter steeds maar groepen toerskiers bij de hut aan waaronder een groep gidsen in opleiding die een examenweek hadden. Aan het eind van de middag was de toch al kleine hut stampvol. In de enige slaapzaal zonder verlichting was het een voortdurende uitdaging om je spullen bij elkaar te houden. De bedden in de slaapruimte waren dusdanig smal dat gelijktijdig omdraaien het devies was.

Dag 3: Een lange dag met veel zon en een white-out

Refuge de la Dent Parrachée (2.511m) - Col de Labby (3.328m) - Dôme des Nantes (3.553) – Dome de Chasseforêt  (3.586m) – Col du Pelve (2999m) – Col du Dard - Refuge Félix Faure / Col de la Vanoise (2.517m) - ↑1.042m ↓1.036, 18km

Een prachtige opkomende zon met de wolken onder ons. Dus snel op pad, weg van die overvolle hut. Na een voorspoedige klim bereiken we de Col Labby en daarmee ook de zon.

Het was vrij druk op de route maar gelukkig daalden de meeste groepen vanaf de col de Labby af. Wij traverseerden naar links geleidelijk omhoog. Met voortdurend een prachtig uitzicht.

Onze top voor vandaag, de de Dôme de Nantes die midden in het gletschergebied lag, kwam al snel in beeld, maar hij leek maar niet dichterbij te willen komen. Eindelijk op de vrij vlakke top aangekomen is het ondanks de zon gemeen koud. Als je wat uit je thermosfles morst is het vrijwel meteen ijs.

Door de vlakke gletscherkoepel is het afdalen in het begin vooral prikken geblazen. Halverwege de  afdaling beginnen de nevels toe te nemen, al gauw wordt het navigeren een uitdaging. Ook met GPS was het nog zoeken naar de precieze route. Gelukkig doemden er af en toe rotswanden uit de nevels op waardoor we weer even wat houvast hadden. 

Uiteindelijk de afdaling naar de hut toch gevonden, in de mist en lichte sneeuw bereiken we na een lange dag met bijna 20 km in de benen de hut. Blij dat we er waren. De vrij nieuwe hut is pal naast de oude hut gebouwd. Er bleek geen water te zijn dus wassen moesten we nog een dagje uitstellen. Het drogen van je spullen was geen probleem, in het droogruim was het net een sauna. De lijm smolt zo ongeveer van je vellen af.

Dag 4: Mist, sneeuw en een warme douche 

Refuge Col de la Vanoise (2.517m) - Col de la Grande Casse (3.091) – Refuge Les Barmattes (1.983m) – Hotel La Valee Blanche in Pralognan La Vanoise  (1.416) - ↑574m ↓1.675

Ook de volgende ochtend was het mistig en sneeuwde het licht. Plan was om over de Glacier de la grand Casse naar de Col de la Grande Casse te vellen en aan de andere kant af te dalen over de prachtige maar spletenrijke Glacier de Rosolin richting Le Laisonnay d’en bas en van daaruit met een taxibusje naar Pralognan. Maar op de Col sneeuwde het behoorlijk met zicht nul. Kortom te gevaarlijk en het werd dus omdraaien om via de directe route naar het skigebied van Pralognan af te dalen.

Bij het begin van het skigebied werd een stop gemaakt bij Refuge Les Barmettes voor koffie met gebak.

Vervolgens over de piste afdalen naar Pralognan waar Murray een hotelletje had gereserveerd: eindelijk douchen! Na een middagdutje op skischoenen het dorp verkend. Inmiddels was het opgeklaard en in de zon is het uitzicht er Zermatt-achtig mooi. De rest van de middag met een pilsje op het terras doorgebracht.

Dag 5: Ontbijt op bed en een smakelijke lunch in de zon

Hotel La Vallee Blanche in Pralognan La Vanoise  (1.416) – Col de Vallonnet (2.653m) - Roc du Blanchon (2.748m) - Refuge Roc de La Pêche (1.879m) - ↑1.332m ↓869m

We wilden vanwege de te verwachten warmte vroeg op pad, maar zo vroeg wilde de hoteleigenaar geen ontbijt serveren. We kregen een paar cakes en een pot jam mee zodat we op onze kamer konden ontbijten. Daar zaten we dan om zes uur met z’n allen rond een van de bedden dat als ontbijttafel diende.

Vervolgens stilletjes het hotel uitgeslopen. Op 1.400 meter lag er al weken geen sneeuw meer dus dat werd de eerste kilometers met de ski’s op de rug lopen. Het contrast was deze week sowieso groot in de dalen lag vrijwel geen sneeuw meer maar hoger in de bergen lag juist veel sneeuw.

Eenmaal weer op hoogte was het weer sprookjesachtig mooi. De sneeuw schitterde in de opkomende zon. 

De beklimming van de Roc du Blanchon was een ‘lohnende’ toer zoals de Duitsers dat zeggen en de afdaling was geweldig: heerlijk skiën door uitstekende sneeuw. 

Na deze schitterende afdaling was het lager op de hellingen nog even zoeken naar een begaanbare route door het struikgewas om bij de hut te komen. De luxe  van deze hut was een groot contrast met die van de Refuge de Dent Parachee: erg goed eten en kamers met douches. De lunch op het terras lieten we ons dan ook smaken.

Dag 6: Van winters wit naar lente groen

Refuge Roc de La Pêche (1.879m) - Col d’Aussois (2916m) – Pointe de L’Obervatoire (3.016m) – Plan d’Amont (2.078m)– Plan d’Aval (1.948) – Aussois (1.550m) - ↑1.137m ↓1.466m

De laatste etappe al weer. Via de Col d’Aussois die we de tweede dag van de tour ook gepasseerd waren ging de route terug richting het skigebied van Aussois waar we de auto’s geparkeerd hadden. Maar eerst nog een klim naar de Pointe de L’Obervatoire (3.016m), een mooie, gemakkelijk te bereiken rotspunt waar we de lunch gebruikten.

Daarna afdalen in de inmiddels behoorlijk hete zon. De grote vraag was hoe ver we op ski’s zouden kunnen komen want lager in het dal had de lentezon zijn werk gedaan en alle sneeuw al weggesmolten. Dat bleek toch nog mee te vallen, op de route door het bos en langs de twee stuwmeren konden de ski’s aanblijven. 

Pas na het passeren van de stuwdam van het laagste stuwmeer, Plan d’Aval, moesten de ski’s op de rugzak. Het bleek gelukkig nog maar een twintig minuten lopen tot de dichtstbij zijnde skipiste van het skigebied van Aussois die als een wit lint in het verder groene landschap duidelijk zichtbaar was. Dat blijft een raar gezicht.

Na het ophalen van het busje van Murray die nog bij het beginpunt van de route langs de weg stond was het alweer tijd om afscheid te nemen. Het was in alle opzichten een mooie week geweest en het had prima geklikt tussen de deelnemers. Volgend jaar weer!

Wim Ottenhoff, augustus 2017

Met dank aan Gillian, Zimri, Jochem, Erik, Hugo voor de aanvullende foto’s en niet te vergeten Murray onze gids waarmee het prima toeren was: rustig en met de nodige droge humor.